Od pewnego czasu nosiłam w głowie pomysł wpisu zatytułowanego "Dlaczego pracuję za darmo?", ale pomyślałam sobie, że właściwie nikogo to nie obchodzi. W międzyczasie przeczytałam książkę-reportaż o pracy organizacji humanitarnych, co doskonale dopełniło moją wcześniejszą wizję tekstu i co prawda nie sprawiło, że kogoś będzie on obchodził, ale uważam, że zdecydowanie warto go napisać. Wolontariat … Czytaj dalej Praca za darmo i karawana kryzysu
Bez kategorii
Tylko starsi i schorowani.
Jak dobrze. Jestem bezpieczna. Jestem młoda i jestem zdrowa. (A może nie jestem?) Nie ważne. Uśmiecham się i potakuję, kiedy ktoś mówi mi, że nie ma się czego bać, że przecież COVID-19 zabija tylko starszych i chorych. Nie ma się co przejmować. Starsi i tak zaraz umrą. A chorzy? Przecież i tak są chorzy. Co … Czytaj dalej Tylko starsi i schorowani.
Nikt na to nie zasłużył.
Chciałam naukowo podejść do tego tematu. Powiedzieć Wam, że to wszystko dzieje się w naszej głowie, że to wszystko zależy od stężeń różnych substancji w naszym mózgu. I to wszystko prawda. To mózg jest centralą sterowania naszym zachowaniem. Kontroluje co i jak intensywnie czujemy, jak reagujemy na bodźce zewnętrzne, jak radzimy sobie w sytuacjach kryzysowych … Czytaj dalej Nikt na to nie zasłużył.
Ile ważą słowa.
Kiedy byłam mała zbierałam pieczołowicie wszystkie słowa. Uważałam, że słowa można przyjąć za pewnik, bo przecież skoro ktoś je wypowiada, to na pewno są prawdziwe. Przez cały dziecięcy i nastoletni czas kierowałam się w życiu tym, co mówili do mnie inni, zwykle starsi, mądrzejsi, bardziej doświadczeni i pakowałam ich słowa do bagażu, który codziennie przy … Czytaj dalej Ile ważą słowa.
Duszno tutaj.
Pamiętam to bardzo dobrze. Miałam 6, 7, 8 lat. Zresztą, co za różnica. Regularnie budził mnie kaszel. Kaszel, na który nie pomagał syropek reklamowany przez uśmiechniętą panią w telewizji. Kaszel, przez który z oczu płynęły łzy, który zatykał drogi oddechowe i powodował odruch wymiotny. Astma. Pamiętam, że przychodziła wtedy do mnie mama z całym arsenałem … Czytaj dalej Duszno tutaj.
Nie znam typa.
Tak się jakoś złożyło, że znalazłam się na Gonkonie. I mówiąc „złożyło się”, naprawdę mam na myśli, że tego nie planowałam. Serio, byłabym ostatnią osobą, która kupiłaby bilet wstępu, głównie dlatego, że nie wiedziałaby o jego istnieniu. I to jest akurat super w nieplanowaniu życia - przytrafiają ci się różne rzeczy, które czasem okazują się … Czytaj dalej Nie znam typa.
Jak śmiesz.
To jest Greta Thunberg. Greta ma 16 lat i mieszka w Szwecji. Greta walczy o to, aby powstrzymać katastrofę klimatyczną. Aby ocalić życie na Ziemi. https://www.youtube.com/watch?v=bW3IQ-ke43w To są komentarze pod jej wystąpieniem na UN Climate Action Summit 2019, szczycie klimatycznym w Nowym Jorku, 23.09.2019: "Ktoś jeszcze uważa, że ona jest robotem albo wyglądającą młodo starszą … Czytaj dalej Jak śmiesz.
Człowiek człowiekowi człowiekiem, a człowiekini człowiekini człowiekini.
Nie jestem językoznawcą. Ani językoznawczynią. Niemniej, jeśli miałabym porzucić bycie fizykiem (fizyczką), to chyba właśnie dla grzebania w słowach. Fascynuje mnie jak język płynie. Mimo, że próbuje się go związać zbiorem zasad, on i tak robi co chce. Zwłaszcza teraz, przy nieograniczonych możliwościach komunikacji i szalonym świecie, na którym żyjemy. Ostatnio słuchałam podkastu Muda Talks … Czytaj dalej Człowiek człowiekowi człowiekiem, a człowiekini człowiekini człowiekini.
Idź do PRAWDZIWEJ pracy. Po co ci ten doktorat?!
No więc w ogólności: po nic. Pytacie więc (chociaż tak na prawdę nie pytacie, ale to nie szkodzi, bo i tak odpowiem): co ja robię ze swoim życiem? Odpowiedź jest bardzo prosta: Nic konkretnego. Można by przypuszczać, że to bardzo depresyjne podejście. Nierozwojowe. Blokujące. Bo pieniądze. Bo kariera. Bo przyszłość. Ale tu kolejne zaskoczenie: nigdy … Czytaj dalej Idź do PRAWDZIWEJ pracy. Po co ci ten doktorat?!
Nie jestem oszustką.
Nie zasługujesz na to, żeby być tu gdzie jesteś. Nie jesteś wystarczająco dobra. Zobaczysz, kiedyś wyjdzie na jaw, że nic nie potrafisz. W czasach szkolnych byłam uważana za utalentowane dziecko. W małej miejscowości, gdzie się wychowywałam, nie trzeba było dużo robić, aby zostać za takie uznanym. Wystarczyło nie zawalać. Standardy dużych miast są zgoła inne. … Czytaj dalej Nie jestem oszustką.
